Eens een tester, altijd een tester...
Ondanks dat ik op dit moment al een week lang 4 gram paracetamol per dag slik (om 8 uur, 12 uur, 17 uur en 22 uur 2 x 500mg) heb ik op dÃt moment verschrikkelijke koppijn. Niet een migraine aanval ofzo, gewoon een bonkend hoofd. Ik zat net te analyseren waar dit vandaan komt en ik heb er wel een verklaring voor denk ik.
Ik heb mij afgelopen dag best op zitten vreten voor die nier-biopsie die wel of niet vandaag zou komen. Hij bleek dus wel te komen. Zoals Lex gisteren al aangaf wist ik dat de donornier géén zenuwen heeft die aan mij gekoppeld zijn (dat duurt nog een paar jaar voordat de zenuwen in de donornier mÃjn zenuwen zijn) dus dat de pijn wel mee zou vallen. 't Schijnt dat als je een biopsie in je eigen nier krijgt, dat dit best even 'gemeen' kan zijn. Maar dat was dus het hele punt waar ik nu tegenop zie. Ik ben een beetje klaar met dat 'gemene'. Zoals die wonddrain eruit halen; ik had op de blog van Saber al gelezen dat het niet echt pijnlijk was, maar 'vervelend', en ik heb vandaag een keer of 4 een bloedsuikerspiegelprikje gehad in mijn vinger (daarover zo meer); ik vind dat ook zó vervelend. Pijn gaat 't me niet om. Hoe raar dat ook klinkt. De patiënt die nu naast mij ligt, had gisteren zijn zoon op bezoek. Die had 't erover dat 'ie een jaar of 6 geleden een klaplong gehad had. Dat heb ik een jaar of 16 geleden gehad; met recht is dat het meeeeeest heftige wat ik óóit meegemaakt heb qua pijn en hoop mee te maken. Het plakken van die long dan, niet de klaplong zelf, dat was 'vervelend'. Bij het 'plakken' spuiten ze een oplossing van talkpoeder tussen je long en je longvlies, dat gaat zweren/etteren en daar groeit de long dan weer vast en zal nóóit meer loslaten. Het inspuiten van die oplossing; GRUWELIJK! Serieus. Die hele operatie nu, alle pijn (niezen, hoesten etc erbij opgeteld) valt in 't niet bij dat 'plakken'. Collegae nierpatiënten zullen nu denk ik wel een beeld hebben. Pijn is relatief. Pijn went. Maar dat "vervelende"; daar is echt niks aan te doen. Je wilt je er op voorbereiden en dat lukt dus niet; hoe men ook op je inpraat van te voren.
Ik vermoed dat ik teveel Dr. House heb gekeken om volledig onbevangen dit soort onderzoeken te ondergaan...
Dat opvreten wat ik afgelopen dag/nacht dus gedaan heb, dat komt nu tot uiting denk ik. En niet alleen déze spanning. Sowieso de spanning van de afgelopen dagen, weken, maanden. 't Is niet niks om "even" een operatie te ondergaan. Zoals al eerder gezegd; 't is niet even een kwestie van een prikje halen en je bent weer beter. Er zitten een hoop onzekerheden in, een hoop spanningen, een hoop onderzoeken; het nadeel is dat ik dat zo goed als allemaal in mijn eentje moet verwerken. Ik merk dat 't best lastig is om met dit soort trajecten single te zijn. Vooral omdat alle reclame die je op internet/tv/radio ziet of hoort over Valentijnsdag gaan; dat is voor singles niet echt leuk. Trust me. Las laatst eens; Valentijnsdag: Single Awareness Day (SAD)... op dit soort momenten denk ik daar ook wel zo over ja.
Genoeg gezeik, dit is een blog over mijn gezondheid, niet over mijn liefdesleven...
Ik wil alleen maar even aangeven dat 't niet enkel fysieke klachten zijn wat ik hier meemaak...
Maar hoe ging 't verder vandaag...
Om een uur of 7 kreeg ik mijn medicijnen die ik rond 8 uur met 't ontbijt kan/mag/moet nemen.
Ik had gisteravond een verhoging van prograft; van 7 mg naar 9 mg. Vanmorgen zat er dus weer 7 mg prograft in het pillenpotje.
Ik de verpleegkundige erbij halen; ik vroeg; kán het zijn dat er discrepantie zit in de hoeveelheid prograft 's ochtends en 's avonds?
Dat wist ze niet; ze zou het even gaan nakijken. Ze haalt het grote medicijnboek erbij maar daar stond niks over 9 mg in. Niet voor vandaag en niet voor gisteren. Ik vroeg of ze het even na wilde gaan. Nee, het staat niet opgeschreven gaf ze nogmaals aan. Mijn reactie was: Dat geldt op mijn werk ook. Dan staat er ook iets niet in 't functioneel ontwerp, maar dat wil niet zeggen dat 't juist is... Eens een tester, altijd een tester... Ze ging 't toch even navragen bij de specialist en het bleek dat ik gelijk had; ik moet nu 's ochtends 9 mg en 's avonds ook 9 mg prograft. Assumption is the mother of all fucked ups, is een mooi credo dat we in de testerswereld gebruiken; doe geen aannames; verifieer!!
Tegen een uur of 10 hoorde ik dat ik toch die biopsie zou krijgen. Ik kreeg een folder met wat info en ik had al e.e.a. gehoord: 3 uur lang platliggen, daarna 3 uur lang op maximaal 45 graden liggen. Zware dag zou dat dus worden. Ik vroeg nog hoe laat ik die biopsie ongeveer zou krijgen; rond 11:30 was 't antwoord. Gelukkig lieten mijn hersens mij toen even niet in de steek; ik vroeg gelijk aan de vrouw die koffie kwam brengen of ik al wat brood kon krijgen. Als je plat ligt, eet dat namelijk niet zo makkelijk. Dus ik was nét op tijd met het opeten van mijn boterhammen, daarna kwam de uroloog mij al halen.
Bij de lunch had ik ook een kop koffie gevraagd; deze keer zónder suiker. Ze hadden namelijk mijn bloedsuikerspiegel dus bepaald; dat kan door de grote hoeveelheid prednison ontregeld worden. Hij was 12,2 mmol/l; behoorlijk hoog dus. Ik kreeg twee shots insuline, na een uur ofzo was 't al gezakt naar 10,2; twee uur later gelukkig al richting de 6. Vandaag om 17:00 uur weer 750 mg prednison gekregen, deze keer niet binnen een uur, maar binnen 45 minuten, ben benieuwd hoe morgen mijn bloedsuikerspiegel is. En natuurlijk wat 't medicijn doet met mijn kreatinine gehalte...
Dat was namelijk de reden dat ik die biopsie én de prednison kreeg; mijn kreatinine bleek dus te hoog; van 114 naar 129 naar 142; vandaag (vanmorgen) bleek 'ie dus 145. Nog steeds iets gestegen, niet veel gelukkig, maar kans was dat als 'ie echt gedaald was (door prednison) dat ik dan de biopsie niet gehoeven had. Ze hopen dat morgen de uitslag van de biopsie binnen is en dat er dan wat meer duidelijkheid is waarom mijn kreatinine wat verhoogd is; tevens hopen ze dat de prednison aanslaat en dus de afstoting tegengaat; als dat allemaal onder controle is, kan ik sowieso nog steeds (vermoedelijk) vrijdag naar huis. De physician assistant gaf aan dat 'ie een slag om de arm houdt, maar in z'n achterhoofd nog steeds 't idee heeft dat ik vrijdag naar huis mag. Maar e.e.a. is dus afhankelijk van de uitslagen.
Voordat ik vandaag de biopsie kon krijgen, moest er eerst een stollingstest gedaan worden. Normaal komen ze bloed prikken aan bed, maar voor die stollingstest moest ik zo'n 50 meter verderop in 'n andere gang zijn. Daar komt dan speciaal een of andere man mij voor ophalen, nadat de verpleegkundige hier een brief heeft ondertekend dat ik zelfstandig vervoerd kan en mag worden. Die man loopt dan 50 meter mee, drukt voor mij op 'n knopje en gaat dan weer 'heen'. 't Mag allemaal wat kosten hier... ;-) Gelukkig bleek er niks mis met de stolling.
Na de biopsie was 't dus 3 uur lang stil liggen op mijn rug met 'n zandzak op mijn buik tegen het bloeden. Erg vervelend om plat te liggen. Had mijn laptop wel aanstaan, kon met mijn muis ook wel e.e.a. aan online bordspelletjes spelen (gelukkig waren er spelers online!) al kon ik niet bij mijn toetsenbord, dus verder had ik niks aan mijn laptop. Heb dus drie uur lang muziek zitten luisteren, spelletjes gespeeld, ogen dichtgehad, daarna onder een hoek van 45 graden kon ik Ãets typen, al zou ik mijn polsen breken als ik zo'n lange lap tekst zou schrijven als deze blog.
Op het moment dat de 3 uur onder de hoek van 45 graden voorbij was, kreeg ik net mijn eten voorgezet, daarna kreeg ik nog die prednison per infuus; daarna begon ik deze blog te schrijven.
Al met al een redelijk ongestructureerd verhaal vandaag. Ik probeer meestal wat meer structuur aan te brengen, maar soms wil dat niet. 't Zal ook die hoofdpijn zijn denk ik. Ik ga maar vroeg slapen; morgen nieuwe ronde nieuwe kansen; sowieso de blaascatheter eruit; ik kan niet wachten!! Ik zou bijna willen zeggen "wat een klote ding", ik zit dan wel in de buurt in ieder geval. :-)
Ik hoop morgen weer wat positiever nieuws te brengen!!
Aantal keer bekeken: 22741
Disclaimer
Ik ben mij er van bewust dat ik soms nogal ongenuanceerd over de verhandelingen van iedereen in het ziekenhuis schrijf. Het is geenszins mijn bedoeling om wie dan ook in discrediet te brengen. Ik ben iedereen die de afgelopen twee jaar (en langer) zich heeft bemoeid met mijn gezondheid enorm dankbaar. Zonder alle (vakbekwame) mensen in en om het ziekenhuis had ik 't niet gered. De kanttekeningen die ik af en toe zet, zijn mijn interpretaties, niet strikt noodzakelijk feit. Het is altijd makkelijk commentaar te geven op dees en geen maar ter vergelijking; ikzelf ben o.a. docent 'interviewtechnieken' en ik stel soms ook meervoudig gesloten vragen...
